Ang Krus ni Melissa

May mabigat ba tayong pagsubok sa buhay na tila nahihirapan tayong solusyunan? Madalas din bang sumusuko tayo sa buhay dahil sa mga pagsubok na ito?

Kaibigan sana makatulong sa inyo ang kwentong ito

...........................................ANG KRUS NI MELISSA ..................................................

Si Melissa ay isang maganda, mabait, matalinong dalaga .Halos lahat ng tao sa kanyang paligid ay kinaiingitan sya dahil sa kanyang magagandang katangian. Si Melissa din ay isang mabuting tagasunod ng Panginoon, relihiyosa at may malaking takot sa Dyos. Lubos ang kanyang pananampalata at pananalig sa Dyos. Hindi nya nakakaligtaang magdasal ng rosaryo araw araw. Palagi rin syang dumaan sa simbahan para magsimba at manalangin. Makikita mong kumikilos sa kanyang buhay ang Panginoon . Alam mong mahal na mahal nya ang Panginoon.

Halos perpekto na si Melissa sa kanyang buhay. Subalit tila may isang mabigat na pagsubok ang kanyang mararanasan na susubok sa katatagan ni Melissa.

Isang araw,habang sya ay nag-aayos ng kanyang sarili, may napansin syang mga bukol at sugat na biglang sumulpot sa kanyang braso . Kinibit-balikat lamang nya ito noong una dahil pakiwari nya ay isa lamang itong simpleng gasgas at bukol na maghihilom din sa mga susunod na mga araw. Subalit sa pagdaan ng mga araw hindi gumaling ang kanyang sugat bagkus dumami pa ito at kumalat din ang mga bukol sa buo nyang katawan.

Natakot na sya sa kanyang mga nararanasan kaya dali dali syang pumunta sa ospital at nagpakunsulta. Noon din ay nagsagawa ng ilang pagsusuri ang mga duktor sa kanyang mga bukol at sugat nasa kanyang katawan. Sinabihan syang bumalik sa ospital para sa resulta ng mga eksaminasyon.

Makalipas angilang araw bumalik si Melissa sa ospital upang malaman ang resulta .Kinakabahan sya sa sasabihin ng kanyang duktor at dumadagundong ang kanyang puso sa takot at kaba

“Doc , ano po ba ang sakit ko?” tanong ni Melissa sa duktor

“Iha, kailan mo pa ito naranasanan” tugong ng duktor

“Nung isang buwan pa po doc, bakit po ba” sagot nya na may halong kaba at takot.

“Kinalulungkot ko iha, pero ang sugat at bukol mo sa katawan ay hindi simple” ani ng Duktor

“Doc bakit po ba ano po ba ang sakit ko” gitla nyan gtanong

“Kinalulungkot ko iha pero ,ikaw ay may LEPROSY”

Sa pagkakasabing ito ng kanyang duktor, tila may isang malakas na dagundong ang kanyang narinig mula sa kawalan. Tila gumuho ang kanyang mundo. Nagulat sya sa kanyang natuklasan, at dumaloy ang luha sa kanyang mga mata. Bigla syang nanghina sa kanyang natuklasan, at tila naglaho ng kanyang mga pangarap sa buhay.

Kumalat sa buong opisina ang kanyang naging sakit. Lahat sila ay pawang nandidiri sa kanya, walang nais makipag-usapa sa kanya. Walang sinuman ang nais na lumapit sa kanya. Ang lahat ng kanyang mga kaibigan sa kumpanya ay nandiri rin sa kalagayan nya. Nawala na ang mga taong humahanga sa kanya bagkus napalitan ito ng pandidiri at awa sa kanyang.

Kaya noong ding araw na iyon ay nagbitiw na sya sa trabaho at hindi na nagpakitang muli sa kanila. Muli mga patak ng luha ang naging karamay nya sa kanyang kalagayan. Impit na iyak ang kanyang nasambit sa kanila.

Batid nya na may may nakakahawangsyang sakit . Kaya bagamat alam nyang mahal na mahal sya ng kanyang pamilya, mas pinili nyang pumunta sa isang instutusyon para sa mga may sakit na ketong at duon na lang magpagaling.

Hindi nawalan ng pag-asa si Melissa, lalo pang lumakas ang kanyang pananampalataya sa Panginoon. Batid nyang hindi sya pababayaan nito. Bagama’t kung minsan ay naitatanong nya sa Panginoon kung bakit sa kanya pa binigay ang mabigat na pagsubok na ito, subalit naniniwala din sya na may dahilan ang lahat. At alam nyang tutulungan sya ng Panginoon para malampasan ito.
Sa pagdaan ng mga buwan , tila nauupos na kandila ang mga bahagi ng katawan ni Melissa. Isa-isa itong nauupod dahil sa kanyang sakit. Ang kanyang mga magagandang kamay ay nawala na rin. Ang makinis nyang balat ay napalitan rin ng mga sugat at mga peklat. Hindi na sya ang dating Melissa na maganda at kinaiingitan ng lahat.

Umiiyak sa sakit si Melissa subalit malakas pa rin ang kanyang pananampalataya. Hindi sya nawalan ng pag-asa na isang araw ay gagaling sya. Hindi rin sya nawalan ng pananalig sa Dyos. Alam nyang nandyan ang Panginoon para tulungan syang mapagtagumpayan ang pagsubok na ito.

Sa pagdaan ng mga araw, nanatiling positibo si Melissa, madalas syang nagbabasa ng bibliya at sumasali sa mga gawaing pansimbahan sa loob ng instutusyon. Tinanggap nya ng buong buo ang kanyang sakit at tinanggap nya sa kanyang puso ang krus na binigay sa kanya ng Panginoon. Mas lalo pang lumakas ang kanyang pananamapalataya sa Dyos at mas pinag-ibayo pa nya ang kanyang pagmamahal sa Panginoon.

Makalipas ang ilang taon, tuluyang ng gumaling si Melissa sa kanyang sakit. Bagamat wala na syang mga kamay dahil sa kanyang sakit at ang kanyang mga sugat ay tuluyan ng gumaling, nagpatuloy pa rin sya sa pagsisilbi sa Panginoon. Kanyang binabahagi sa iba ang kanyang mga karanasan at kung paano nya napagtagumpayan ang pasgsubok na ito kasama ng Panginoon. Kahit paano’y nagdudulot ito ng inspirasyo at pag-asa sa kapwa nya may sakit na ketong. Sa maliit nyang paraan na ito, naipapakita nya sa ibang tao ang kadakilaan ng Panginoon sa kanyang buhay.

Bagamat madalas pa ring makaranas ng pandidiri si Melissa mula sa mga taong nakakasalamuha nya. At madalas pa rin syang makaranas ng mga pangungutya sa ibang tao dahil sa kanyang hitsura.Nanatili pa ring matatag si Melissa na suungin ang laban sa buhay. Hndi na lamang nya ito pinapansin at pinasa Dyos na lang ang lahat.

Alam nyang kasama nya ang Panginoon sa lahat ng hamon at pagsubok na darating sa kanyang buhay.Kung nalampasan nya ang mabigat na pagsubok na ito, positibo syang malalampasan din nya ang lahat ng unos at problema sa buhay kung patuloy syang mananalig at mananampalataya sa Dyos.

Sa ngayon, masayang masaya na si Melissa sa kanyang buhay. Nakatagpo rin sya ng isang mabuting asawa sa katauhan ni Ernesto na tumanggap ng buong buo sa kanyang pagkatao at sa kanyang kalagayan. May dalawang syang anak na si Joshua at Joana Marie, na pawang mga bibo at mabait na mga bata. Alam ni Melissa na ito’y kaloob ng Panginoon sa kanya, dahil hindi sya bumitaw sa kanyang pananampalataya. Marahil isa ito sa mga biyayang pinagkaloob sa kanya ng Panginoon. At masayang masaya sya sa lahat ng kanyang mga natatanggap sa kanyang buhay at kayang binabalik nya ang lahat ng papuri at pasasalamat sa Dyos.

Alam nyang ang krus na kanyang niyakap noo ay ang mismong daan patungo sa ating Panginoon.
_____________________________

Bawat tao ay may kanya kanyang krus na pinapasan sa kanyang buhay. Subalit iilan lamang ang yumayakap dito. Marami sa atin ang sumsuko sa pagpasan ng krus na ito. Kung sa sariling lakas lamang tayo aasa, kahit gaano pa kagaan ang krus na ito, ito ay bigla din bibigat sa pagdaan ng panahon. Ang Panginoon ang tutulong sa atin kung hahayaan natin Syang tulungan tayo.
Sabi nga ng ating Panginoon “Kung ang sinuman ay ibig sumunod sa akin, tanggihan niya ang kaniyang sarili, pasanin niya ang kaniyang krus at sumunod sa akin” (Mateo 16:24)

Ang lahat ng paghihirap sa buhay ay may kaakibat na gantimpala mula sa Panginoon. Kung hindi man sa mundo ito natin makukuha ang gatimpalang sinasabi ng Panginoon. Malamang ang gantimpalang ito ay ang buhay na walang hanggan kasama Nya.

Sa mga taong nangungutya at nandidiri sa kalagayan ni Melissa, hindi hamak na mas kaawa-awa sila. Sapagkat tulad ni Melissa sila ay may sakit din ketong, na hindi pa gumagaling . Hindi man sa pisikal ngunit sa kanilang kaluluwa. Patuloy na inuupos ang kanilang mga kaluluwa dahil sa mga panghuhusgang ginagawa nila sa kanilang kapwa. Marahil bahala na ang Panginoon sa kanila. Ang maaari lamang nating gawin ay ipanalangin na lang natin sila at sana’y gumaling na sila sa kanilang sakit sa kaluluwa.

Kaibigan iiwanan ko sa inyo ang mga Mensahe ng Panginoon sa inyo:

Walang pagsubok na dumating sa iyo maliban sa karaniwang pagsubok sa tao. Ang Diyos ay matapat, na hindi ka pababayaang masubok nang higit sa makakaya mo. Kasabay ng pagsubok, gagawa siya ng paraan para makaligtas ka nang sa gayon, makayanan mo ang pagsubok. (1 Corinto 10:13)

Kayong lahat na napapagal at nabibigatang lubha, pumarito kayo sa akin at bibigyan ko kayo ng kapahingahan. 29Pasanin ninyo ang aking pamatok at mag-aral kayo sa akin sapagkat ako ay maamo at mababang-loob. At masusumpungan ninyo ang kapahingahan ng inyong mga kaluluwa. 30Ito ay sapagkat madaling dalhin ang aking pamatok at magaan ang aking pasan.(Mateo 11:28-30)

Iyon lamang po at sa Dyos ang Kadakilaan.

Araw ni Maria

Marami ang nagtatanong, bakit tayong mga Katoliko ganun na lamang ang binibigay natin importansya o pagpapahalaga sa ating Mahal na Ina? Ang iba sinasabing ginagawa na rin natin syang Dyos dahil sa sobrang debosyon natin kay Maria. Pero ano nga ba ang naging papel ni Maria, at bakit ganun na lang ang binibigay natin atensyon sa kanya.

Si Maria bilang tagasunod ng Dyos.

Marahil kung hindi tinanggap ni Maria ang malaking tungkulin na ito, maaring magbago ang kasaysayan. Tandaan natin na nung pinabubuntis pa lamang ni Sta. Ana ang kanyang anak na si Maria ay nilinis na ito sa kasalanang mana (o original sin).Nilinis sya ng Dyos upang maging karapat dapat na maging Ina ng ating Panginoon.Iisipin nyo na lang kung sakaling di ito tinanggap ni Maria, mangyayari kaya ang kaligtasan. (Tandaan na hindi hawak ng Dyos ang desisyon ng tao). Maaring kung hindi tinanggap ito ni Maria, tyak magbabago ang lahat, magbabago ang plano ng Dyos para sa atin.

Si Maria bilang isang Ina ng ating Panginoon.

Pinakita ni Maria na hindi lamang sya sumusunod sa kagustuhan ng Dyos kundi pinakita nya na talagang mahal na mahal nya ang ating Panginoon. Sobra sobra ang kanyang pag-aalala nung nawala ang batang si Hesus ng tatlong araw. At labis ang kanyang kagalakan nung matagpuan nya si Hesus sa Templo. Lagi syang nasa tabi ng ating Panginoon lalong lalo na sa panahong nagdurusa ang ating Panginoon. Doble ang hirap sa loob ng ating Mahal na Ina na ang kanyang pinakamamahal na Anak, ay sinasaktan, inaalipusta at pinahihirapan. Ramdam nya ang pait at sakit, at lalong ramdam nya ang paghihirap ng kanyang Anak. Isipin nyo na lang ang hirap ng loob ng ating Mahal na Ina na nakitang namatay ang kanyang Anak sa Krus. Kaya sabi ng ating Panginoon, ang sinumang nakiisa sa aking paghihirap ay makakuha ng gantimpala sa Langit.At sino ang nakiisa sa paghihirap ng ating Panginoon, walang iba kundi si Maria.

Si Maria bilang isa ring tagasunod ng kanyang Anak

Hindi nya pinigilan ang kanyang Anak sa kanyang Misyon, bagkus kanya pa itong sinuportahan. Hindi nya pinagkait sa atin na matupad ang pagliligtas. Lahat ng katuruan ngating Panginoon ay kanya rin sinusunod. Kaya ring isinabuhay ang lahat ng katuruan ng kanyang anak, dahil nanampalataya sya na ang kanyang Anak ay Dyos na nagkatawang tao.

Si Maria bilang Reyna ng langit at lupa.

Dahil sa sobrang pagmamahal ng ating Panginoon sa kanyang Ina, sya ang tumutulong sa atin na mapalapit sa ating Panginoon. Sa pamamagitan nya dinadala nya tayo sa kanyang Anak na si Hesus. Sya pa mismo ang nakikipag-usap sa atin na talagang talikdan at pagsisihan natin ang ating mga kasalanan at sumunod sa ating Panginoon. Nandyan ang Mahal na Ina na handang tumulong na mapakinggan ng Dyos ang ating kahilingan at karaingan, na minsan ay hindi marinig ng Dyos sapagkat tayo ay natatakpan ng ating mga Kasalanan.

Malaki ang naging papel ng Mahal na Ina sa pagliligtas. Bilang Katoliko hindi natin syang itinuturing na Dyos kundi ang binibigay natin ay mataas na respeto at pagmamahal, sapagkat sya ang tumutulong sa atin na lalong mapalapit sa Dyos. Sya ay naging mabuting tagasunod ng Dyos at naging Ina ng ating Panginoon. Ganun na lamang ang pagmamahal n gating Panginoon sa kanyang Ina, kaya't marapat lang din na mahalin natin sya. Sya ang Ina ng laging saklolo at Ina ng mga mahihirap at aba.

Gawin sana nating inspirasyon si Maria, lumapit tayo sa kanya. Magdasal tayo ng Rosaryo araw araw. Gawin natin syang tagamagitan sa atin at sa ating Panginoon. Mahalin natin sya at batiin natin ang ating pinakamamahal na Ina ".

Sa Dyos ang Kadakilaan

HOOOOLLIII WIIIKKKK

Lunes Santo na pala bukas at Linggo ng Palaspas ngayon. Ito na ang simula ng Semana Santa. Noong bata pa ako ito na siguro ang pinaka-ayaw kong linggo sa loob ng isang taon. Kasi bukod sa boring at walang kabuhay buhay ang buong linggo mo, wala ka pang mapapanood sa TV kundi mga “COLOR BAR” lang at ang nakakabinging tunog na tooooooooooooooooooooottttttt. Kaya wala akong magawa kundi tiisin ang pinakamahabang linggo para sa akin.

Pero ika nga, hindi pa rin mawawala sa ating mga Pilipino ang tradisyong nakasanayan natin noon pa, at heto ang mga ilan:

ARAW NG PALASPAS ( Palm Sunday)

Ngayon ay Araw ng Palaspas, at tyak punong puno na naman ang simbahan kasi napupuno lang naman ang simbahan tuwing unang gabi ng simbang gabi at unang araw ng Mahal na Araw (at syempre tuwing bertdey lang). Minsan ginagawa na lang negosyo ang araw na ito , kasi tyak tiba tiba sila sa kita. Para sa ibang nating mga kababayan ang Araw ng Palaspas ay isang contest ng pagandahan at palakihan ng palaspas para syempre pasikat. Kaya naman kahit magkandasundot sundot at magkandabulag bulag ka na ng katabi mo dahil sa dahon ng niyog , eh wala pa rin silang pakialam sa iyo kaya pasensyahan na lang.

Minsan naman akala ng iba ang palaspas ay isang agimat o pampaswerte, kaya pagtinanong mo kung para saan ang palaspas na pinabedisyunan ng pari sasabihin nila “ ilalagay sa may pinto para tuloy tuloy ang swerte” (nice ginawang feng shui). Minsan naman iniipit sa bibliya kasama ng ticket sa lotto, o kaya naman para daw umiwas ang mga aswang at maligno (kay tanda tanda na naniniwala pa sa mga ganun) Kaya ibang klase tayong mga Pilipino pinagsasama ang mga paniniwalang Budismo at Kristyanismo (onli inda pilipns) at pinagsasama rin ang tradisyon at para maki-IN lang (YOH!MEN!)

Paalala: Ang Araw ng Palaspas ay paggunita natin sa isang senaryo sa bibliya na kung saan sinalubong ng mga tao si Jesus noong ito’y pumasok sa Jerusalem. Kinuha nila ang dahon ng puno ng olibo bilang tanda ng pagsalubong at pagbibigay galang sa hari ng mga hudyo. Ito ay tanda na magsisimula na ang paghihirap at pagliligtas sa atin ng Panginoon.

PASYONG MAHAL

Syempre, hindi mawawala yan sa kultura nating mga Pilipino. Kumbaga hindi kumpleto ang Mahal na Araw kung walang nito. Kaya pagtilaok palang ng manok ay nagkokonsyerto na ang mga matatanda sa pagbasa at pagkanta ng Pasyon. Yan ang manggigising sa iyo sa umaga, daig pa ang alarm clock sa tinis ng boses na parang palangganang nag-uumpagan sa lakas. Bukod pa sa halos mapatid patid na litid ng mga kumanta, akala ata nila libreng videoke yun. Isa pa, hindi halata ang pagiging sintunado at wala sa tono sa Pasyon, kaya hayun halos isinigaw na sa mic ang Pasyon.

Pero napapansin ko nitong mga nakaraang mga taon parang nag-iimbento ang mga kabataan ngayon ng mga bagong ritmo at himig, kumbaga may ibat ibang version ang PABASA ngayon. Minsan ginagawang RAP ang pasyon (may beatbox pa), minsan rock at ballad o di kaya yung mga pausong mga kanta ngayon. Kaya naman baka magulat ka na lang na isang araw bumabasa ng pasyon ang mga matatanda sa saliw ng tugtog ng UMBRELLA. (eh la eh la eh eh ander may ambrela eh eh eh ng si Hudas ay nadulas……)

Paalala: Ang pabasa ay mula sa bibliya, ito ay mga pinagsama-samang mga mahahalagang pangyayaring naganap sa buhay ng ating Panginoon. Mula sa paglikha ng tao hanggang sa pagliligtas sa atin ng Panginoon. Sinasabing hindi ito nagmula sa mga Kastila, subalit dala ng pagiging mahilig sa pagkanta ng mga Pilipino kaya nabuo ang Pasyon. At mapasahanggang ngayon ay ginagawa pa rin natin ito tuwing Semana Santa

SENAKULO

Ito na siguro ang linggo, na kung saan may mga dramatisasyon ng paghihirap ng ating Panginoon. Kaya naman nagsulputan ang mga senakulo sa aling mang baranggay sa Pilipinas. Pero minsan yung mga ibang tao nanonood na nga ay nagmimiron pa, minsan may maririnig ka pang “ Ay ang pangit pangit naman ni Ponsyo Pilato”, o di kaya “Naku doon na lang tayo sa ibang baranggay, balita ko artista ang mga casts dun”. Eh akala ata nila ay pagwapuhan o pagandahan ng mga aktor at aktres doon, saka isa pa mag-iiba ba ang kwento nito kung artista ang gumanap?(hehehe, malay natin wala sa cast nila si Hudas)

Minsan naman apekted na apekted ang ilan kasi halos isumpa nila at pagbabatuhin ng bote ng mineral water si Hudas sa entablado (kawawa naman), kaya naman inuulan ng death threats si Hudas sa mga manonood. Hindi nila alam na sa totoong buhay ng ating Panginoon ay tayo ang dahilan ng paghihirap nya kaya parang naging mga Hudas din tayo minsan.

Paalala: Ang senakulo ay pinakilala sa atin ng mga kastila.At dahil wala pang telebisyon noon, ito ang naging paraan nila para isalarawan ang paghihirap ng ating Panginoon para sa kaligtasan natin. Subalit ngayon mga nakaraang mga taon tila nagiging komersyo ang mga ito at nawawala na ang tunay na kahulugan ng SENAKULO.

PENITENSYA

May kanya kanya ring mga pasikat ang ating mga kababayan. Nandyang paglakad na may pasan na krus, hahampasin ang sarili ng lubid at ang pinakamatindi ay magpapako pa sa krus. Pero makalipas ang Mahal na Araw yung mga taong din yung ang makikita mo sa Tindahan nila Aling Nena na laging na lasing tuwing gabi o di kaya labas masok sa munti. Parang silang gamot na may expiration din, at tumatagal na lang sa loob ng isang linggo.

Meron atraksyon sa Pampanga tuwing Biyernes Santo, meron kasing nagpapapako doon sa paa’t kamay. Kaya naman para tuloy nagiging perya ang nangyayari, kasi habang pinapako yung lalaki, makikita mo sa tabi may kumakain ng chiz curls, umiinom ng samalamig, tumutusok ng fisball at higit sa lahat may piktyur teyking pa. Ginawang sine at Star City ang lugar na yun.

Paalala: Hindi ine-encourage ng Simbahang Katolika ang ganitong mga gawain, sapagkat ang tunay na pagsisisi at pagtitika ay makikita kung paano mo iwaksi o iaalis ang mga kasalanan sa ating mga buhay. At ang pagpapatawad mula sa Dyos ay makakamtan lamang kung itoy naggagaling sa ating mga puso. Tandaan natin na nagpakahirap na at namatay sa krus ang ating Panginoon para sa atin kaya di na natin kailangan gayahin pa ito. Wala sa dami ng sugat iyon kundi nasa taimtim na pagsisisi at paghingi ng tawad sa Panginoon

FASTING O PAG-AAYUNO

Ito na rin ang mukambibig ng lahat ng tao. Sasabihin nila “Ay naku wag kang kumain ng baboy ngayon kasi Mahal na araw” o di kaya “Bawal kumain ng karne kasi fasting ka”. Pero kamulat mulatan mo ay ubod sa lalaking mga sugpo, alimango, isda, talaba at kung ano ano pa ang nakahain sa mesa (basta hindi karne) at di lang yun may halo halo pa bilang dessert .May mga pinya, papaya at pakwan pa, ibang klase parang pyesta lang ah. At dahil walang mapaglibangan ang tao, pagkain ang kanilang napagdidiskitahan at dahil Mahal na Araw ang alam lang nila ay “BAWAL ANG KARNE” yun lang, pero bumawi naman sa seafoods at prutas. Wow PICNIC!!!

Paalala: Ang fasting o pag-aayuno ay isang mabisang paraan ng ating pakikiisa sa ating Panginoon. Pagpapatunay lamang na hindi lamang sa tinapay nabubuhay ang tao. Tandaan din na hindi lamang sa pagkain ang pagaayuno, maari ring pagsasakripisyo ng isang bagay na kalimitan mong ginagawa para sa Dyos. Subalit ang lahat ng pag-aayuno ay laging lakipan ito ng dasal o panalangin

Gawin sana nating makabuluhan ang linggo na ito. Magsisisi at magtika tayo sa ating mga kasalanan. Alalahanin natin ang paghihirap, sakripisyo at labis na pag-ibig ng Dyos para sa atin. Hindi naman natin kailangan isagawa o gawin ang mga nakagawian o tradisyong nabanggit nasa itaas, ang kailangan lang natin ay isuko natin ang buhay natin sa Dyos at talikdan ang ating mga kasalanan

Alalahanin natin sana ang bawat hampas, sugat at hapdi na naranasan ng Panginoon, pagpapatunay lamang na Mahal na mahal tayo ng Dyos. Ang pagsisisi o pagtitika ay hindi tuwing Semana Santa lang, ang pag-aalala sa sakripisyo ng Panginoo nay hindi isang linggo lang. Gawin natin itong araw araw, para mas maramdaman natin ang pagmamahal at pagpapahalaga na ibinigay sa ating ng Dyos.

Iyon lamang po at maraming salamat.

Sa Dyos ang Kadakilaan

Ang Resignation Letter ni Rico

Madalas ba tayong naiinis sa ating trabaho dahil sa mabibigat na tungkuling nakaatang sa atin? Naiisip na ba nating sumuko at magbitiw sa ating trabaho dahil hindi napagbigyan ang ating kahilingan at naisin? Kaibigan sana makatulong ang kwento ni Rico

ANG RESIGNATION LETTER NI RICO

“Sorry pero hindi ko maibibigay ang taas ng sahod mo”

“Pero sir, ipangako nyo na sa akin noon” sagot ni Rico

“Gusto ko man Rico na bigyan kita ng increase pero naapektuhan tayo ng Global Crisis ngayon” tugon ng kanyang boss.

Biglang nalumo si Rico ng marinig niya ang sinabi ng kanyang boss, pakiwari nya nawalang saysay ang lahat ng kanyang pagsisikap at pagpapakitang gilas. Kasalukuyang kasing naapektuhan ng pandaigdigang krisis ang kanilang kumpanya, kaya marahil pati ang inaasam-asam na pagtaas sa sweldo ni Rico ay naapektuhan.

“Langya naman itong si boss, matagal na nya sinabi sa akin yun, tapos ngayon ibibitin nya ako. Halos makandakuba kuba ako sa mga pinapatapos nyang trabaho, tapos di naman nya ibibigay yung increase ko”. Pagalit na bulong ni Rico sa kanyang sarili.

Halos tatlong buwan inantay ni Rico ang pangako ng kanyang boss, subalit sa hindi inaasahang pagkakataon ay hindi na nya makukuha ang inasam asam na pagtaas sa sahod.

“Ayaw ko na sa kumpanyang ito, maghahanap na lang ako ng iba. Bukas na bukas din makikita nila ang Resignation Letter ko” inis na sambit nya.

Halos namumula sa galit at inis si Rico,palibhasa alam nyang malaking papel ang ginagampanan nya sa kumpanyang pinagtatrabahuhan kaya ganun na lamang ang kanyang lakas ng loob.
Hindi na rin nagawa pang magtrabaho ni Rico noong mga oras na yun sapagkat napangunahan na sya ng kanyang inis at panlulumo sa natanggap na balita. Agad nyang hinarap ang kanyang computer at sinimulan ang paggawa ng “Resignation Letter”.

Habang ginagawa nya ang sulat, puno ng reklamo at sumbat ang kanyang sulat dala nang kanyang hinanakit dahil sa hindi naibigay na pangako ng kanyang boss. Makalipas ang ilang minuto natapos na nya ang sulat at sinave sa kanyang computer. At kanyang binulong sa sarili

“Bukas ko na lang na lang ito ipi-print at ang “RESIGNATION LETTER ko ang bubungad sa mesa nya”

Agad nyang inaayos ang kanyang gamit at lumabas na ng kanyang opisina. Habang nilalakad nya ang kahabaan ng Ayala Avenue, may lumapit sa kanyang batang palaboy na humihingi ng barya.

“Mama, konting barya lang po, pangkain lang” bigkas ng batang palaboy

Kahit inis na inis si Rico dahil sa balitang nakuha nya kanina, kinuha nya ang konting barya sa kanyang bulsa at ibinigay sa bata. Pagkaraan ay dumiretso na ito sa kanyang paglalakad, subalit hindi nya napigilan ang sarili na lingunin ang bata. Paglingon nya bigla nyang naalala ang anak na maaring kasing edad ng bata. Nahabag si Rico sa bata subalit agad itong napilitan ng inis dahil bigla nyang naalala ang sinabi ng boss nya.

Dumeretso sya sa kanyang paglalakad patungo sa pinakamalapit na station ng MRT. At sa kanyang pagpanhik sa hagdanan ng istasyon, napukaw ang kanyang atensyon ng isang matandang babae na nagbebenta ng sigarilyo, nababanagan sa kanya ang katandaan ng babae, at makikita sa kanyang mukha ang sobrang kahirapan sa buhay. Kahit na matanda at hinang hina na ang babae, nagtatrabaho pa rin sya para mabuhay . Doon di’y naisip ni Rico na dapat sana ay nagpapahinga na lang ito sa bahay. Nilalasap ang sarap ng buhay sa kanyang nalalabing pang mga taon sa mundo. Subalit hanggang ngayon ay nagtatrabaho pa rin ang matanda para mabuhay. Nahabag muli si Rico sa nakita nya subalit agad nyang inalis ang kanyang atensyon sa matanda sapagkat naisip nyang baka mahuli sya sa pagsakay ng MRT, kaya agad nyang pinagpatuloy ang pagpanhik.

Sa loob ng MRT, luminga linga sya sa labas, nilibang ang sarili sa mga tanawin sa labas. At habang tumatakbo ang tren nakita nya ang isang hilera ng mga tagpi tagping bahay. Isang hilera ng mga iskwater na mistula mga kabuteng nagsisiksikan sa gitna ng maingay at magulong siyudad. Tila naramdaman nya ang kahirapan ng mga taong naninirahan dun. Agad nyang napag-isip isip ang tunay na realidad ng buhay.

Pagdating nya sa bahay, agad syang sinalubong ng kanyang anak na tila sabik na sabik sa kanya. Agad din kinarga ni Rico ang anak. Habang karga karga ang bata, naalala nya ang batang pulubing nanghingi ng barya sa kanya. Naisip din nya na hindi nya hahayaang magkaganun ang kanyang anak. Pipilitin nyang bigyan ng magandang buhay ang kanyang mahal sa buhay.

Habang patuloy na nagninilay nilay si Rico tungkol sa desisyon na gagawin nya, patuloy na lumilitaw sa kanyang alalala ang pagkalabit ng batang pulubi, ang mukha ng matanda sa MRT at larawan ng kahirapan na kanyang natanaw kanina. Nagtatalo rin ang inis at galit nya sa kumpanya, hindi nya talaga alam kung ano ang kanyang gagawin bukas.

Kinabukasan, pagpasok nya sa kanyang opisina agad nyang binuksan ang computer. Sa kanyang pagbukas biglang lumitaw ang RESIGNATION LETTER na ginawa nya kahapon. Agad nyang naisip ang sinabi ng kanyang boss subalit agad din nyang naalala ang pulubi , ang matanda at ang mga iskwater. Di nya alam ang gagawin, pero gusto nya na itong iprint ang sulat at ilagay ito sa mesa ng kanyang boss bago sya pumasok.

Agad nyang pinidot ang “icon” na nasa itaas ng computer at pikit mata itong pinindot, at isang mensahe ang lumabas:

“Are you sure you want to delete this file?”

Doon din ay pinindot nya ang “YES”, at nakahinga sya ng malalim. Nag-isip ng malalim subalit kalauna’y tila nabunutan sya ng malaking tinik sa dibdib.

Napagisip-isip nya na mapalad sya sapagkat di nararanasan ng kanyang pamilya ang magutom , mapalad sya sapagkat nasa magandang kalagayan ang kanyang anak at asawa, at mapalad sya sapagkat mayroon syang trabaho ngayon.

Yumuko si Rico at nagpasalamat sa Dyos sa lahat ng bagay na tinatamasa ngayon at sa lahat ng pinagkaloob sa kanya ng Panginoon. Humingi rin sya ng tawad sa Dyos dahil sa kanyang pagiging mapagmataas at mayabang.

Naunawaan ni Rico na marahil hindi pa panahon. Gagawin pa rin nya ang kanyang makakaya para sa ikakauunlad ng kumpanya. At nalaman nya na marami pala syang dapat ipagpasalamat sa Dyos.Marahil isa lamang itong pagbubukas sa kanyang mga mata, na nabulag ng labis na paghahangad, inis at galit. Ngayon alam nya na mahal na mahal sya ng Dyos.

Alam nyang may magandang plano sa kanya ng Dyos, at handa syang maghintay

Yun lamang po at maraming salamat

Sa Dyos ang Kadakilalan,

Ang Bulong Kay Tonio

Dumating ba sa atin ang pagkakataon na sinubok ng Dyos ang ating pananampalataya sa mga simpleng mga bagay. Nangyari na ba sa atin ang tumugon o tumanggi tayo sa mga taong nangangailangan. Mga kaibigan nawa makatulong sa atin ang kwento na ito:

ANG BULONG KAY TONIO

Madalas magsimba tuwing Miyerkules si Tonio sa Quiapo. Pagkatapos nyang pumasok sa pinagtatrabahuhang Restaurant bilang Janitor, hindi nya nakakalimutang manalangin para magpasalamat at para na ring humingi ng biyaya mula sa Dyos. Kulang na kulang kasi ang kanyang kinikita para buhayin ang 2 nyang anak at asawa.

Tuwing nanalangin si Tonio sa Panginoon, pakiwari nya ay nakikipag-usap sya sa isang kaibigan.

“Lord, medyo tagilid ako ngayon eh.Kakasweldo ko palang kanina, pero halos naubos na rin yung sinweldo ko sa mga pinagkakautangan ko,. Lord pwede bang tulungan nyo naman ako dito. Medyo hirap na rin kasi si Misis kabubudget at medyo malakas na rin kumain yung dalawang chikiting ko” biro ni Tonio

Habang nasa kalagitnaan ng panalangin si Tonio, biglang may kumalabit sa likod nya.

“Kuya, pwede po bang makahingi lang po ng konting barya, sige na po gutom na gutom na po kasi kami ng kapatid ko” sabi ng bata

“Ha! eh naku Nene, wala rin nga akong pera eh”. Tugon ni Tonio

“Kuya sige na po parang awa nyo na”pagmamakaawa ng bata

Sa hitsura ng batang babae ay mukha talagang itong gutom na gutom, bukod sa payat at nanlilimahid, ang nanamlay na mukha ang tila nangungusap sa kanya.

“eh naku nene, wala talaga eh”

“Sige na po kuya, sige na po” pilit ng bata

Tila hindi na mapilit ng bata si Tonio, pero tila may biglang bumulong sa tenga niTonio. Tila binulungan sila ng Panginoon

“Tonio, ibigay mo na yung barya sa bulsa mo, tulungan mo sila para makakain na ang mga bata” tinig na bumulong sa kanyang tenga.

“Pero Lord, pamasahe ko yun eh” pabulong din nyang tugon

“Ibigay mo na Tonio, ibigay mo na sa kanila”. Malumanay na bulong kay Tonio

Dinukot ni Tonio ang barya sa kanyang bulsa at sinamahan ang mga bata para bumili ng lugaw sa tapat ng simbahan. Tila, nabuhayan ang mukha ng mga bata, halos sunod sunod ang subo nila dahil na rin sa labis na kagutuman. At makatapos kainin ang lugaw, lumapit ang batang babae kay Tonio para magpasalamat. Sa pagkakataong iyon ibang kasayahan ang naramdaman ni Tonio sa kanyang sarili, iba ang ligayang naidulot ng ngiti mula sa mga labi ng bata. Kalauna’y umalis na rin sya at pinagpatuloy ang paglalakad

Habang naglalakad si Tonio, biglang may umagaw sa kanyang atensyon. Isang matandang lalaki, ang hinang hina na at tila nahihirapang huminga. Nakahawak sa pader ang matanda para hindi mabuwal, at makikita sa kanyang manipis na katawan ang naramdaman nitong sakit. Agad nyang nilapitan ang matanda.

Tatang, okay lang po kayo? Tanong ni Tonio

“Ihooooo, pwede mo ba akong ibili ng gamot” paunti-unti sabi ng matanda

“Ah sige po, ano po ba ang gamot nyo?”

“Kuninnn mo puting papel sa wallet ko, iyun ang gamotttttt ko” hirap na sabi ng matanda

Agad kinuha ni Tonio ang wallet ng matanda, subalit nung tinitingnan niya ito wala syang nakitang pera kundi ang puting papel na may nakasulat na pangalan ng gamot. Bagama’t medyo nagdalawang isip si Tonio, agad syang pumunta sa pinakamalapit na botika.

“Miss, pabili nga po ng gamot na ito at pakidalian lang po please” pakiusap nya sa tinder

Agad binigay ng tindera ang gamot, subalit ng sinabi na ng tindera ang presyo ng gamot. Halos namutla si Tonio,

“Lord, ang tagal ko ng iniipit ito sa wallet ko, wala na akong pera. Di nyo naman ako binigyan kahit pisong sukli Lord, talagang sakto talaga, Lord paano ang gagawin ko” bulong ni Tonio
Biglang may tinig na bumulong muli kay Tonio “Bilhin mo na ang gamot Tonio, may nag-iintay ng tulong mo”

Agad binigay ni Tonio ang huli at pinakaiipit na pera para bayaran ang gamot at nagmadaling pinuntahan ang matanda. Pagkatapos ibigay ni Tonio ang gamot, tila nakaramdaman ng kaginhawahan ang matanda. Muling nanumbalik ang kulay sa mukha ng matanda, pagkaraay agad hinawakan ng matanda si Tonio at nagsabi “Maraming salamat sa iyo, Iho. Pagpalain ka nawa ng Panginoon”.

“Walang anuman po Tatang, kaya nyo na po bang umuwing mag-isa?”tanong nya

“Oo iho, kaya ko na dyan lang naman ang bahay ko”

“Sige po mauna na po”

“Salamat uli iho” tugon ng matanda

Agad lumakad si Tonio, kailangan na nyang makauwi sa bahay dahil mag-alas syete na rin ng gabi. Maglalakad pa sya ng mga 2 kilometro papunta sa kanyang bahay sapagkat naibigay na nya sa batang babae ang kanyang pamasahe. Habang naglalakad ay nag-iisip isip din sya kung paano makakapag-uuwi ng pagkain para sa kanyang mag-iina. Naibigay na nya sa matanda ang lahat ng perang natitira, kaya naman nag-aala na ng husto si Tonio. Muli biniro nya si Lord

“Lord paano na yan?ano ang iuuwi ko sa amin, eh ako nga itong nanghihingi sa iyo kanina eh, ngayon ako pa ang medyo tumagilid Lord, pangako ko pa man din sa 2 chikiting ko na mag-uuwi ako ng barbeque ngayong gabi” pabirong dalangin ni Tonio

“Pero sabagay okay lang po iyon Lord, alam kong mas kailangan nila yun kaysa sa kailangan naming mag-anak. Nagpapasalamat ako sa inyo Lord, sapagkat nakakain ng 3 beses ang mag-iina ko pati na rin sa pagbibigay sa amin ng magandang kalusugan. Marahil ngayon ko naunawaan na mapald pa rin kami. Pero yun nga lang Lord, ano kaya ang maiiuwi ko sa amin, tyak nag-iintay yun sa akin at sa pasalubong ko”, sabi ni Tonio

Pinakiramdaman ni Tonio kung may bubulong muli sa kanya, pero tila wala syang narinig mula sa kanyang tenga. Subalit may isang busina ang bumasag sa kanyang malalim na pag-iisip

POOOOOOOOOTTTTTTTTTT isang busina mula sa dyip

“Pareng Tonio, oh bakit ka naglalakad dyan. Aba malayo pa ang sa inyo ah, manong bang sumabay ka na sa Dyip ko at ihahatid na kita” sambit ng kumpare nyang si Kadyo

“Ah, sige salamat kung ganun” tila lumiwanag ang mukha ni Tonio, sabay sampa sa unahang bahagi ng dyip

Pagsakay ni Tonio sa dyip, dagli syang binati ni Kadyo at nagsabi

“Kamusta na Pareng Tonio? Oo nga pala pare, naalala mo ba nung nanghiram ako ng isang libo sa iyo noon dahil nagkasakit si Junior ko” tanong ni Kadyo

“Ah, pare nakalimutan ko na yun!! Saka hayaan mo na yun tulong ko na yun sa inaanak ko”tugon ni Tonio

“Hindi pare, talagang pinaglaanan ko yun. Pasensya ka na at ngayon lang din ako nakaluwag luwag. Oo nga pala dinagdagan ko na rin yan ng isang libo pa para sa tubo, maganda kasi ang naging byahe ko nitong buwan eh”

“Naku pare wag na, di naman ako naniningil eh. Saka bat may tubo pa”tanggi ni Tonio

“Pare hayaan mo na yun, para makabawi na rin ako. Saka kuhanin mo na ito alam kong medyo gipit ka rin eh”pagpupumilit ni Kadyo

Hindi na rin nakatanggi si Tonio, kayat kinuha na rin nya ang pera mula kay Kadyo. Tuwang tuwa sya sapagkat may maibibigay na sya kahit konti sa kanyang asawa. Makalipas ang labing limang minuto nakarating na rin sila sa tapat ng bahay ni Tonio.

“Oo nga pala pare, galing ako sa bertdeyan sa kabilang kanto, eh medyo madaming litson ang pinauwi sa akin ni Kumapreng Badong, kunin mo na yung isang supot dyan para sa mga bata” pahabol ni Kadyo

“Ganun ba pare, naku matutuwa ang dalawang chikiting ko na yan, maraming salamat sa iyo Pareng Kadyo at ingat ka pauwi” huling bati ni Tonio.

Masayang masaya sya sa nangyari, batid niya na ang Panginoon ang nagbigay ng lahat ng iyon. Natutuwa sya sapagkat dininig ng Dyos ang kanyang panalangin. Bagama’t may takot sya noong una subalit nagtiwala lamang sya sa kagustuhan ng Panginoon at binalik ng Dyo ang lahat ng ito na higit pa sa inaasahan nya. Kung tuusin meron lamang 10 pisong barya si Kadyo noon, at 200 piso lang ang laman ng wallet nya, subalit pinalitan ito ng higit pa sa doble o triple. Hindi lang yun pati ang barbeque na ibibigay nya sa kanyang mga anak ay naging litson. Tangi lamang nasambit ni Tonio ay “SALAMAT PO LORD”.

Minsan sa buhay nating ito, sinusubok tayo ng Panginoon. Tintingnan ang ating mga karakter, sinusubok ang pananampalataya natin sa Kanya at sinsubaybayan kung paano tayo makisalumuha sa kapwa natin. Ayon nga sa Bibliya, “Anuman ang iyong ginagawa sa pinakamaliit mong kapatid ay sya rin mong ginagawa sa AKIN”. Tayo ay nilikha na kalarawan ng Panginoon, at marahil makikita natin sa ating kapwa ang Panginoon. Kaya ang pagtulong natin sa kanila ay tanda ng pagmamahal natin sa Dyos.

Sana ang kwento ni Tonio ay maging inspirasyon sa lahat. Kailangan lang natin na magtiwala sa Dyos at tumulong sa ating kapwa. Ang Dyos ang bahala sa atin, hindi man nya ito ibalik sa iyo sa pamamagitan ng mga materyal na bagay, ihahanda naman nya ang mansion mo sa langit. Kung paano natin minamahal ang kapwa natin ay ganun din ang pagmamahal natin sa Dyos.

Mga kaibigan, iiwanan ko sa inyo ang bersikulo na ito sa bibliya;

Mateo 25:35-40 (Ang Salita ng Diyos)

35Ito ay sapagkat nagutom ako at binigyan ninyo ako ng makakain. Nauhaw ako at binigyan ninyo ako ng maiiinom. Ako ay naging taga-ibang bayan at ako ay inyong pinatuloy. 36Ako ay naging hubad at dinamitan ninyo. Nagkasakit ako at ako ay inyong dinalaw. Nabilanggo ako at ako ay inyong pinuntahan.

37Sasagot naman ang mga matuwid sa kaniya: Panginoon, kailan ka namin nakitang nagutom at pinakain ka namin o nauhaw at binigyan ng maiinom? 38Kailan ka namin nakitang naging taga-ibang bayan at pinatuloy ka o naging hubad at dinamitan ka namin? 39Kailan ka namin nakitang nagkasakit o nabilanggo at dumalaw kami sa iyo?

40Sasagot ang hari sa kanila: Katotohanang sinasabi ko sa inyo: Anuman ang ginawa ninyo sa isa sa pinakamaliit na kapatid ko, ginawa ninyo ito sa akin.

MGA MUNTING HUDAS SA ATING SARILI (The Little Judas in Us)

Kilala natin si Hudas bilang isang alagad na nagtraydor sa ating Panginoon para lamang sa tatlumpong (30) pirasong pilak. Marahil sa tuwing nakakapanood tayo ng senakulo tuwing Mahal na Araw, si Hudas ang pinakaayaw nating karakter, galit tayo sa kanya sa ginawa nya sa ating Panginoon. Para syang isang kontrabida sa isang teleserye na talagang umaapi sa bida, kaya ganun na lamang ang ating inis at galit kay Hudas.

Noong mga panahon na iyon ang pilak ay isa sa pinakamahalagang o pinakamalaking pera sa kanila. Halos marami ka ng mabibili sa isang pirasong pilak lang, kaya naman madaling naipagpalit ni Hudas ang ating Panginoon dahil sa malaking perang makukuha nyo. Hindi ba madalas din nating nasasabi "PInagpalit ni Hudas ang ating Panginoon para sa 30 pirasong pilak LANG!!" . Tingin natin dahil sa kayamanan nasilaw si Hudas at nagawa nyang traydurin ang ating Panginoon. . Para sa atin itoy napakawalang halagang rason o dahilan para ipagpalit ni Hudas ang ating Panginoon, sapagkat alam nating itoy walang kwenta sa paningin ng Dyos
Subalit naisip ba natin na kung minsan parang nagiging katulad rin natin Hudas. Hindi ba,madalas na ipinagpapalit natin ang Panginoon sa ibang mga bagay. Tila nagagawa natin masilaw sa mga materyal na bagay sa mundo at gawing ikalawa o huli sa ating mga priyoridad ang Dyos.

Ano ang katumbas ng tatlumpong pilak sa panahon natin, ngayon? Ang katumbas ng 30 pilak sa ngayon ay maaaring pera, kapangyarihan, pakikipagsaya, trabaho, bagong cellphone o laptop,at marami pang iba. Ipinagpapalit natin ang Panginoon sa mga bagay na ito at nawawalan tayo ng panahon sa Dyos dahil mas inuuna pa natin ito . Mas lagi nating iniisip ang mga materyal na pangangailangan natin kaysa sa ispiritual na pagkauhaw. Higit na binibigyan natin ng importansya ang mga pisikal na kaginhawahan kaysa sa ating Panginoon. Mas natutuon ang ating atensyon sa mga bagay na makamundo kaysa sa makalangit. At mas priyoridad natin ang mga mahahalagang bagay sa lupa, kaysa sa mga bagay ukol sa Panginoon.

Ngayon isipin natin hindi kaya halos katulad na din natin si Hudas? Hindi ba parang nagawa rin nating ipagpalit ang Dyos sa mga bagay dito sa lupa?

Sana masuri natin ang ating sarili, ako man ay nasilaw din sa mga bagay na hindi naman ganoong kaimportante. Nanghina ang aking pananampalataya dahil sa mga kagustuhan kong hindi natupad at nagawa kong ipagpalit ang Dyos dahil lamang sa mga labis na paghahangad. Subalit mabuti na lang ang nagising na din ako sa aking pagkakamali. Mabuti na lang at may pagkakataon pa akong muling magtiwala sa plano ng Panginoon at sumunod sa kagustuhan nya.

Marahil ang kaibahan lang natin kay Hudas ay hindi na nagawa pang magbago ni Hudas at humingi ng tawad sa ating Panginoon subalit tayo naman ay may pagkakataon pa para magsisisi at muling sumunod sa Dyos. Kaya pa nating baguhin ang mga priyoridad natin sa buhay, at unahin kung ano talaga ang pinakaimportante (iyon ay ang Dyos). Mayroon pa tayong panahon na magbago, marami pa tayong oras at malaki ang pag-ibig ng Dyos sa atin.

Hindi naman inaalis sa atin ng Panginoon ang mga materyal na bagay sa ating buhay, hindi naman nya ito pinagkakait sa atin bagkus tayo ay lalo pang pagpapalain kung patuloy tayong susunod sa Kanya. Ang kagustuhan lang nya ay gawing Syang prioridad sa lahat ng bagay, at huwag nating ipagpalit ang Panginoon para sa mga na nawawala, nauubos at nabubulok. Ang ating Dyos ay mas higit pa sa pera, kayamanan, kapangyarihan at kahit ano pa dito sa mundo. Wala syang katumbas dito sa lupa at maging sa Langit, kaya naman kung nasa atin ang Panginoon tyak nasa atin na rin ang lahat.

Kaya ngayon tanungin natin muli ang ating mga sarili: may munting hudas ba sa ating mga sarili?

Iyon lamang po at maraming salamat

Sa Dyos ang Kadakilaan,

Tuloy na Tuloy Pa Rin Ang Pasko

Tatlong taon na akong dito sa Saudi nagpapasko, natatandaan ko pa noong unang pasko ko dito medyo talagang mabigat sa pakiramdam, ito ang unang pagkakataon ko na tila balewala lang ang pinamahalagang araw na ito. Habang ang buong Pilipinas ay talagang abalang abala sa darating na kapaskuhan, tayo dito sa Saudi ay tila tipikal at ordinaryong araw lang.

Noong nasa Pilipinas pa ako, ako ang pinakanasasabik sa aming magkakapatid at iba ang pakiramdam ko tuwing Pasko. Tingin ko masayang masaya ang bawat tao, lahat ay nagbibigayan at mararamdaman mo ang sigla sa bawat isa. Kaya naman halos nabigla ako noong nagtrabaho na ako dito sa Saudi, ibang iba at malayong malayo sa nakagisnan ko noong bata pa.

Nagpapatugtog din ako ng mga kantang pamasko sa aking kwarto, medyo madalas nga nakakadagdag sa aking pangungulila at pagkalungkot ang mga naririnig ko. Sa tuwing nakikita ko naman ang mga kasamahang kong umuuwi para magbakasyon at magpasko sa Pilipinas, hindi ko maiwasang maiingit. Pero agad ko namang inaalis yun at muli pinapasaya ang sarili. Maging sa araw ng Pasko noon, halos walang bumati sa akin ng” Maligayang Pasko”, maliban sa mga Pilipinong kasama ko sa trabaho. Hindi ko naman masisisi ang iba sapagkat iba ang relihiyon nila kaysa sa atin, at iba ang kanilang pinaniniwalaan.

Iba ang pakiramdam ko sa tuwing sasapit ang Pasko dito sa Saudi, may halong pangungulila at lungkot din.Subalit naisip ko, bakit nga ba ako malulungkot hindi ba si Hesus ang dahilan kung bakit may Pasko at siya rin ang sentro ng mahalagang araw na ito. Kaya dapat hindi nasentro din ang pagtingin ko sa Pasko sa mga handa, mga regalo, kasiyahan at kung ano ano pa. Dapat nakasentro ako sa bida ng araw na iyun, iyon ay ang ating Panginoong Hesus. Hindi naman ako o ang pamilya ko ang pinakamahalaga ng araw na yun eh, kundi ang atin Panginoong Hesukristo.

Totoong malungkot sapagkat wala ang mga mahal mo sa buhay na kasamang ipagdiriwang ang araw na ito. Malungkot sapagkat walang Christmas Party ang bawat kumpanya dito, wala ring mga hamon, litson, morcon, bibingka, puto bungbong at kung ano ano pa. Nakaka miss ang mga pagkakataong nakikita mo ang mahahalagang tao sa buhay mo, pero napag-isip isip ko rin na hindi pala dapat ako malungkot kasi kasama ko naman ang Panginoon,kasama ko ang “Birthday Celebrant” , hindi ba espeyal ang pakiramdam noon?Siguro, sa tuwing mararamdam ko ang pangungulila dapat isipin ko na kasama ko naman ang Panginoon at alam ko din na hindi nya tayo pababayaan.

Nagpapasalamat ako sa Panginoon, na ginamit nya akong instrumento para sa aking pamilya. Alam kong hindi man nila ako kasama sa araw ng Pasko, baon ko naman ang mga panalangin nila at taos pusong pasasalamat sa mga naibahagi ko sa kanila.

Alam kong araw araw dapat maging Pasko, at alam ko rin na hindi limitado ang pagdidriwang ng Pasko sa mismo araw nito. Maganda panahanin natin sa ating mga puso ang totoong diwa at halaga ng Pasko. Gawing buhay ang pag-ibig ng Dyos sa ating mga sarili, at ibahagi rin ito sa iba.

Alam kong marami rin sa ating ang nagungulila sa ating pamilya, nawa ang sulatin na ito ay makatulong din sa kapwa ko OFW , na maibsan ang kalungkutan sa araw na ito. Marami pa namang araw ng Pasko , mayroon pa tayong 365 na araw sa loob ng isang taon para gawing Pasko ito sa ating mga buhay.

Muli binabati ko ang bawat isa ng Maligayang Pasko, sana maipagdiwang natin ito kasama ang Panginoon.

Iyun lamang po at maraming Salamat.

Sa Dyos ang Kadakilaan,